7 βήματα για να μιλάς αποδοτικά και ξεκάθαρα:
Το να είσαι καλός ακροατής είναι το πρώτο μεγάλο βήμα, αλλά παραμένει μονάχα το μισό της πραγματικής επικοινωνίας. Όσο χώρο κι αν καταφέρεις να δώσεις στον συνομιλητή σου, κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξεις το στόμα σου κι εσύ.
Για όταν έρθει αυτή η ώρα, υπάρχουν ξανά μέθοδοι και tips για να περάσεις όσο το δυνατόν καλύτερα το νόημά σου στον άνθρωπο που σε ακούει.
Για αρχή, διάβασε: Διάβασε πολύ. Βιβλία, άρθρα, κείμενα, περιοδικά. Τα πάντα (εκτός από status updates). Δεν υπάρχει τίποτε πιο διδακτικό για τη γλώσσα και για την ψυχή του ανθρώπου από τη λογοτεχνία. Επίσης, δεν υπάρχει τίποτε χρησιμότερο για τη δόμηση του λόγου από ένα πολύ καλογραμμένο άρθρο. Φυσικά, όταν λέω “διάβασε” εννοώ “μελέτησε”. Μην μένεις στην επιφάνεια. Προσπάθησε να καταλάβεις το γιατί ένας συγγραφέας χρησιμοποιεί τον εκάστοτε τρόπο για να πει κάτι και πως τα καταφέρνει. Κράτα στο μυαλό σου σημειώσεις και εφάρμοσέ τες στις δικές σου κουβέντες.
Γράψε: Δεν είναι ανάγκη να εκδόσεις βιβλίο. Ακόμη και σημειώσεις να κρατάς στο προσωπικό σου ημερολόγιο είναι ένα μεγάλο βήμα για να δώσεις δομή στις σκέψεις σου. Το γράψιμο είναι ο απόλυτος τρόπος για να καταφέρεις δύο βασικά πράγματα: Να μάθεις πως η συντομία είναι πολύτιμη και να γνωρίσεις τις πραγματικές σκέψεις του εαυτού σου.
Πάρε μέρος σε συζητήσεις απόψεων: Μόνο κάνοντάς το θα μάθεις να επικοινωνείς αποδοτικά. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αρπάξεις την ευκαιρία και να χώνεσαι σε συζητήσεις που σε αφορούν, προσπαθώντας όχι να πείσεις κάποιον, αλλά να μεταφέρεις όσο πιο ξεκάθαρα και συγκεκριμένα γίνεται την άποψή σου. Ίσως έτσι συνειδητοποιήσεις πως ούτε καν εσύ είσαι αρκετά σίγουρος για το ποια είναι αυτή.
Μη μιλάς πολύ: Όσο πιο λίγα πεις τόσο καλύτερη θα είναι και η αντίληψη του ακροατή σου, αφού:
i. Θα έχει λίγα πράγματα για να επεξεργαστεί, άρα θα του είναι πιο εύκολο να σε καταλάβει.
ii. (Στην καλή περίπτωση) λέγοντας λίγα θα είσαι και ξεκάθαρος για το τι θες να περάσεις απέναντι.
iii. Μειώνεις την περίπτωση να πεις μαλακίες και άρα να σε θεωρήσουν μαλάκα.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου: Εκτός κι αν είσαι στη μέση του Αρμαγεδόν και βιάζεσαι να πείσεις τον διάβολο να μην μας βάλει φωτιά, δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο πριν απαντήσεις. Κάνε εσωτερική κουβέντα με αντίλογο, καταλήγοντας στην πραγματική σου άποψη. Μετά μπορείς να την μοιραστείς – όχι πως και τώρα δεν μπορεί να έχεις άδικο.
Ηχογράφησε τον εαυτό σου να μιλάει και άκου το: Συγνώμη, γιατί μόλις σου έφτιαξα την ταινία τρόμου της ημέρας. Εάν δεν έχεις ακούσει ποτέ τον εαυτό σου να κουβεντιάζει μπορεί να βρίσκεσαι κοντά σε μια μεγάλη (αρνητική) έκπληξη. Το καλό, όμως, είναι πως αφού αναγνωρίσεις τις αδυναμίες σου, μπορείς να ξεκινήσεις να βελτιώνεις τον τρόπο και τον ρυθμό που μιλάς. Η εμπειρία θα είναι… διδακτική.
Ειδικά αν μιλάς σε κοινό, χαλάρωσε και χρησιμοποίησε τα χέρια σου: Σκέψου πως μιλάνε οι Ιταλοί. Αν θυμώσουν με κάτι, το δείχνουν με ολόκληρο το σώμα τους, με τρελές, Ιταλικές κινήσεις. Αυτή είναι πραγματικά ξεκάθαρη επικοινωνία. Μην στέκεσαι σαν αγγούρι. Μπες στην κουβέντα με πάθος, για να δημιουργήσεις έτσι πάθος και στον συνομιλητή σου. Οι αληθινή επικοινωνία κρύβει και μεγάλα συναισθήματα, μην το ξεχνάς.
Η παράγραφος με το καλό το αστείο
Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί – εκτός από τον Στέφανο Χίο.
Όλη μας η ζωή είναι το άθροισμα των σχέσεων μας με τους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή, η ζωή μας εξαρτάται από την ικανότητά μας να επικοινωνήσουμε.
Αν δεχτούμε το μοντέλο του Φρόυντ, ακόμη και ο εαυτός μας ο ίδιος είναι μια μικρή κοινότητα: το id, το ego και το superego: τρεις διαφορετικοί “χαρακτήρες” που ο καθένας μάχεται για να γίνει το δικό του. Ίσως να μπορούμε να τα παρομοιώσουμε και τα προβλήματα της ψυχής μας με μια ασυνεννοησία μεταξύ των τριών αυτών κομματιών της.
Φαντάσου! Αν είναι τόσο δύσκολο να επικοινωνήσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο δύσκολο είναι το να επικοινωνήσουμε με τους ξένους ανθρώπους. Γι’ αυτό και θέλει προσπάθεια. Γι’ αυτό και θέλει να ανοίξουμε το μυαλό μας και να αναγνωρίσουμε το πόσο κλειστοί είμαστε συνήθως.
Αν μου επιτρέπεις μια ακόμη από τις τραγικές μου παρομοιώσεις: Φαντάσου πως οι άνθρωποι είναι hardware. Είναι, ξέρω ‘γω, μοντέλα laptop της ίδιας εταιρίας. Τρέχουν το ίδιο λειτουργικό, έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά και τον ίδιο σκοπό, αλλά μόνα τους είναι σχετικά βαρετά και άχρηστα. Εκτός κι αν τα συνδέσεις μεταξύ τους. Για να γίνουν πραγματικά χρήσιμα, πρέπει να τα συνδέσεις στο internet.
Ακόμη και τότε, όμως, μετράει και το πως είναι η σύνδεση μεταξύ τους (από άποψη ταχύτητας και “καθαρότητας”).
Οι άνθρωποι, ως τα laptop της ζωής, χρειάζονται καλές συνδέσεις μεταξύ τους. Η επιφανειακή επικοινωνία είναι μια χαλασμένη dial-up του ΟΤΕ των 90s. Η πραγματική επικοινωνία, από την άλλη, είναι μια γαμημένη VDSL στα 100 Mbit που κατεβάζει torrent σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η πραγματική επικοινωνία είναι, ουσιαστικά, μια τεράστια αναβάθμιση στην ίδια μας τη ζωή.
